"მსოფლიო იცნობს ოცდაათწლიანი და ასწლიანი ომების ისტორიას , მაგრამ არსებობს მუდმივი , უვადო ომი , ეს არის საქართველოს ისტორია.“
მერაბ კოსტავა
#ზემომაჩხაანისინტელექტკლუბი
#ზემომაჩხაანისინტელექტკლუბი
26 იანვარს, ცნობილ ქართველ კინორეჟისორს ელდარ შენგელაიას 87 წელი შეუსრულდა.
ელდარ შენგელაიას სარეჟისორო მოღვაწეობა ათეულობით წელს ითვლის. მისმა ფილმებმა „შერეკილები“, „ცისფერი მთები, ანუ დაუჯერებელი ამბავი“, „სამანიშვილის დედინაცვალი“, „არაჩვეულებრივი გამოფენა“, ქართულ კინოში მთელი ეპოქა შექმნეს.
ელდარ შენგელიას სხავდასხვა დროს მიღებული აქვს არაერთი საერთაშორისო ჯილდო და საპატიო პრემია. რეჟისორი შემოქმედებით საქმიანობას კვლავაც აგრძელებს. 2017 წელს, რეჟისორმა კიდევ ერთი სრულმეტრაჟიანი მხატვრული ფილმი „სავარძელი“ გადაიღო.
ზემო მაჩხაანის საჯარო სკოლა ულოცავს ელდარ შენგელაიას იუბილეს და ჯანმრთელობას უსურვებს.
თქვენს წინაშეა გასაღები,რომელსაც ყველა კარის გაღება შეუძლია!
საქართველოს პირველ პრეზიდენტს, ზვიად გამსახურდიას, საკუთარი თავისთვის ხელფასის დანიშვნა დაავიწყდა. პრეზიდენტს ბოდიში მოუხადეს, რომ გამორჩათ ეს ფაქტი. მან სიმბოლური ხელფასი მოითხოვა, მაგრამ კანონით პრეზიდენტს ყველაზე მაღალი ხელფასი უნდა ჰქონოდა.
პრეზიდენტის შემდეგ, უზენაესი სასამართლოს თავმჯდომარე მოდიოდა. ზვიადმა იკითხა – რამდენი აქვს მას ხელფასიო, რადგან კანონით მეტი უნდა ჰქონოდა პრეზიდენტს. როცა უპასუხეს, ზვიადს უთქვამს – მასზე ერთი მანეთით მეტი დამინიშნეთო.
ზვიად გამსახურდიას, პრეზიდენტობის მანძილზე, ერთხელაც არ აუღია ხელფასი, ბავშვთა სახლებს ურიცხავდა სრულად…
დღეს მსოფლიოს თანასწორობაზე მეტად სამართლიანობა სჭირდება. მართალია, სიტყვები "თანასწორობა" და "სამართლიანობა" ხშირად ერთსა და იმავე კონტექსტში გამოიყენება, მაგრამ სინამდვილეში მათ სხვადასხვა მნიშვნელობა აქვს. თანასწორობა ნიშნავს, ყველას თანაბრად, ერთნაირად მოექცე, სამართლიანობა კი ნიშნავს, მისცე ყველას ის, რაც სჭირდება წარმატებისთვის.
არათანასწორი საზოგადოებისთვის თანასწორი შესაძლებლობების მიცემა სამართლიანი არაა, სუსტს და ძლიერსაც თავისებური დახმარება სჭირდება; მაგალითად, ავადმყოფი ადამიანის მოთხოვნილებები და საჭიროებები სრულიად განსხვავდება ჯანმრთელისგან. ამ მოსაზრებას მხარს უჭერდა კარლ მარქსიც, რომელიც ამბობდა: "ყველას მოეთხოვება თავისი უნარის შესაბამისად, ყველას უნდა მიეცეს თავისი საჭიროებების შესაბამისად".
არათანასწორი საზოგადოებისთვის თანასწორი შესაძლებლობების მიცემა სამართლიანი არაა, სუსტს და ძლიერსაც თავისებური დახმარება სჭირდება; მაგალითად, ავადმყოფი ადამიანის მოთხოვნილებები და საჭიროებები სრულიად განსხვავდება ჯანმრთელისგან. ამ მოსაზრებას მხარს უჭერდა კარლ მარქსიც, რომელიც ამბობდა: "ყველას მოეთხოვება თავისი უნარის შესაბამისად, ყველას უნდა მიეცეს თავისი საჭიროებების შესაბამისად".
“როდესაც მაცხოვარი იერუსალიმში ვირზე ამხედრებული შედიოდა, გზად ყვავილებს, პალმის რტოებს უფენდნენ და ესალმებოდნენ. ვირი დარწმუნებული იყო, რომ მას ესალმებოდნენ და "ოსანას" უმღეროდნენ.
სწორედ იმ ვირს ვგავართ ჩვენ, რომლებიც ზურგით უფალს ვატარებთ და გვგონია, რომ ხალხი ტაშს ჩვენ გვიკრავს.“
+ პეტრე მამონოვი
ფილმიდან კუნძული!
რატომ გადმოყო კადრში ენა აინშტაინმა?
ალბერტ
აინშტაინის ყველაზე ცნობილი ფოტო, რომელზეც გენიალურ ფიზიკოსს ენა აქვს
გამოყოფილი, ალბათ, ყველას უნახავს (თუმცა არა სრული ფორმატით). ეს კადრი
1951 წლის 14 მარტსაა გადაღებული მეცნიერის 72 წლის აღსანიშნავ იუბილეზე.
ამ
დღეს ცნობილ ფიზიკოსს თითქმის ყველა გამომცემლობა, ყველა ჟურნალის
რედაქცია სათითაოდ უღებდა ფოტოებს, რის გამოც ის ძალიან დაღლილი და
გაღიზიანებული იყო.
ფოტოგრაფი
არტურ ზასე აინშტაინს მანქანაში ჩაჯდომის შემდეგაც არ მოეშვა, ფოტოაპარატი
მიუშვირა და გაღიმება სთხოვა. მეცნიერმა გაღიმების ნაცვლად, ენა გამოუყო.
შემდეგ კი ფოტო ისე მოეწონა, რომ ყველა თავის ნაცნობს გაუგზავნა წარწერით:
''მოგეწონებათ ეს ჟესტი. იგი მთელი კაცობრიობისთვის არის განკუთვნილი''.
მიქელანჯელო იმყოფებოდა მარმარილოების ბაზრობაზე. ერთ-ერთ დახლთან მან შეამჩნია ქვა და გამყიდველს ჰკითხა აზრი მის შესახებ. მფლობელმა უთხრა:
– თუ ამ ქვით ინტერესდებით შეგიძლით წაიღოთ უფასოდ, რადგან დიდი ხანია დევს და ტყუილად იკავებს ადგილს. 12 წელია არავის არ შეუმჩნევია და არ უკითხავს მასზე. მე ვერ ვხედავ მასში რამე პოტენციალს.
მიქელანჯელომ წამოიღო ქვა. მუშაობდა მასზე თითქმის მთელი წელი და შექმნა შეიძლება ითქვას, ულამაზესი ქანდაკება რაც კი ადამიანის ხელს შეუქმნია.
როდესაც მან დაასრულა მარმარილოზე მუშაობა, თავისთან მოიწვია, სავაჭრო დახლის მეპატრონე, რათა ეჩვენებინა ნამუშევარი.
მეპატრონე თვალებს არ უჯერებდა.
– სად იშოვე ასეთი ულამაზესი მარმარილო? – ჰკითხა გამყიდველმა
– არ გეცნობა? – შეეკითხა მოქელანჯელო. – ეს სწორედ ის მახინჯი ქვაა, რომელიც შენი მაღაზიის წინ 12 წელი მოლოდინში იყო.
ესე შეიქმნა ლეგენდარული პიეტა (ქრისტეს დატირება დედის მიერ), რომელიც მოქანდაკის ერთადერთი ნამუშევარია პირადი ხელმოწერით. (ჯორჯო ვაზარის ცნობით მიქელანჯელომ მოისმინა გამვლელების საუბარი და იმის შიშით, რომ არ გამქრალიყო ნაშრომი მასზე საკუთარი წარწერა დატოვა).
,,ვაი უსახელობას სამშობლოში და ვაი სახელოვნებას უცხო მხარეში"
,,ვაი უნიჭობას შინ და ვაი ნიჭიერებას გარეთ ! სხვასთან ! მტერთან !"
,,სხვაგან დახარჯული ნიჭი ისევე ამაოა, ვით სხვის ბრძოლაში დაღვრილი სისხლი !"
#ლევანგოთუა ,,გმირთა ვარამი"
#ლევანგოთუა ,,გმირთა ვარამი"
გურჯაანის ყველაწმინდა
გურჯაანის
ყველაწმინდა გურჯაანის და ველისციხის ეპარქიაში მდებარეობს. ტაძარი
ღვთისმშობლის მიძინების სახელზეა აგებული. ქართული არქიტექტურისთვის ეგზომ
უჩვეული ფორმის ტაძარი VIII საუკუნეში აშენდა. იგი ერთადერთი ორგუმბათიანი
ბაზილიკაა საქართველოში. სამშენებლო მასალად რიყის ქვა და აგურია
გამოყენებული. დეკორატიული ნაწილები კი შირიმის ქვითაა გამოყვანილი.
ეკლესიის გეგმა რთული აგებულებისაა, ცალკეულ ნაწილებში იგი ორსართულიანია.
გურჯაანის ყველაწმინდის ოსტატი
თავისი დროის ნოვატორია, რომელიც არ უშინდება მხატვრული ამოცანის
სირთულეს. იგი ერთმანეთს კარგად უთავსებს ტრადიციულ ქართულ ხუროთმოძღვრებას
და სიახლეებითაც ამდიდრებს მას. თუმცა ე. წ „ორგუმბათიანი სისტემა“ ჩვენში
არ განვითარდა. მიუხედავად ამისა, გურჯაანის ყველაწმინდა ვაჩნაძიანის
ყველაწმინდასთან ერთად შუა საუკუნეების ქართული არქიტექტურის ერთგვარი
გამონაკლისია და ამასთან, თავისი დროის ნოვატორად გვევლინება. ამჟამად
აღნიშნული ტაძრის ტერიტორიაზე მდებარეობს მამათა მონასტერი და
ღვთისმსახურება აღევლინება.
ედრიენ ბროუდი
#ჩვენგანათებაგვაერთიანებს
ერთიანი საქართველოს მეფეები:
1. ბაგრატ III _ 975 _ 1014 წწ.
2. გიორგი I _ 1014 _ 1027 წწ.
3. ბაგრატ IV _ 1027 _ 1072 წწ.
4. გიორგი II _ 1072 _ 1089 წწ.
5. დავით IV აღმაშენებელი _ 1089 _ 1125 წწ.
6. დემეტრე I _ 1125 _ 1155/56 წწ.
7. დავით V _ 1155 _ 1156 წწ.
8. გიორგი III _ 1156 _ 1184 წწ.
9. თამარი _ 1184 – 1213 წწ.
10. გიორგი IV ლაშა _ 1213 _ 1223 წწ.
11. რუსუდანი _ 1223 _ 1245 წწ.
12. დავით VII ულუ _ 1246 _ 1270 წწ.
13. დავით VI ნარინი _ 1246 _ 1259 წწ.
14. დემეტრე II თავდადებული _ 1270 _ 1289 წწ.
15. ვახტანგ II _ 1289 _ 1292 წწ.
16. დავით VIII _ 1293 _ 1311 წწ.
17. ვახტანგ III _ 1298, 1302 _ 1308 წწ.
18. გიორგი V _ 1318 _ 1346 წწ.
19. დავით IX _ 1346 _ 1360 წწ.
20. ბაგრატ V _ 1360 _ 1393 წწ.
21. გიორგი VII _ 1393 _ 1407 წწ.
22. კონსტანტინე I _ 1407 _ 1412 წწ.
23. ალექსანდრე I დიდი _ 1412 _ 1442 წწ.
24. ვახტანგ IV _ 1442 _ 1446 წწ.
25. გიორგი VIII _ 1446 _ 1466 წწ.
📷 ამ
ფოტოს ნახვისას, რომელზეც ზვიად გამსახურდია ახალგაზრდობაში და დედამისი -
მირანდა ფალავანდიშვილი არიან აღბეჭდილნი, რაღაცნაირად გაგახსენდებათ
კონსტანტინე გამსახურდიას ნაწარმოებებში წაკითხული ეს უთბილესი და
სულშიჩამწვდომი სიტყვები:
➡️ ,,ასი
წლის რომ გავმხდარიყავ, დედა, და ასი წელი უცხოეთში დავრჩენილიყავ, შენ
რომ შინ მეგულებოდი, ფესვები მაქვს მეთქი ჩემს მიწაში ასე ვიტყოდი.
ასი წლის რომ გავმხდარიყავ, დედა, უცხოეთიდან მობრუნებულს კარის ალაგთან დამეძახა: ,,დედა, შენ ხარ მეთქი?'' თუ შინ ვარო, მომიგებდი, ასე ვიტყოდი:
ათი წლის ვარ მეთქი.
ჯერ ათი თვეც არაა, რაც შენ წახვეხი და ასე მგონია, ასი წლის ვარ მეთქი.'' (,,მთვარის მოტაცება'')
,,დედა მეუბნებოდა: სანამ დედა ჰყავს კაცს, მუდამ ახალგაზრდად ითვლებაო.'' (,,დიონისოს ღიმილი'')
ნათელში იყოს მათი სულები! ❤❤
ტერენტი
გრანელი მთაწმინდაზე ცხოვრობდა. იმ დღეს, როდესაც ყველასათვის კარგად
ცნობილი ლექსი Memento Mori დაწერა ძალიან გახარებული სახლიდან გამოვარდა
დაღმართზე დაეშვა თითქოს მიფრინავდა სიხარულით, ერთი ძალიან კარგი ლექსის
დაწერის გამო ...
ოპერის
თეატრთან შემთხვევით გალაკტიონი შეეჩეხა. გახარებულმა ტერენტიმ
გამარჯობისთანავე მიახალა გალაკტიონ, გალაკტიონ იცი რა მაგარი ლექსი
დავწერეო? – გალაკტიონმა ხო ძამიკოო? მომიყევი აბაო და გრანელმა ერთ
ამოსუნთქვაში მოუყვა მისი ახალი ლექსი.
გალაკტიონი
დაფიქრდა. ცოტა ხნის შემდეგ ეუბნება კიდევ მომიყევი აბა ძამიკოო. ტერენტიმ
უსიტყვოდ გაუმეორა Memento Mori და დიდი ინტერესით ელოდა რას ეტყოდა მისი
მეგობარი. – ამ უკანასკნელმა კი ისევ იგივე პასუხი გასცა – მიდი ერთხელ
კიდევ მომიყევი ძამიკოო.
ტერენტის ცოტა არ იყოს ეს არ ესიამოვნა, გაუკვირდა და ოდნავ ნერვშეტოკილმა კიდევ აუსრულა სურვილი და მოუყვა ახალი ლექსი გალაკტიონს.
გალაკტიონისგან რაიმე შეფასებისმაგვარის ან ქების მომლოდინე ტერენტიმ კი ასეთი პასუხი მიიღო:
–"კაი ძამიკო, კაი"– და გალაკტიონმა ჩაიარა.
გრანელს ეს არ ესიამოვნა, გაუკვირდა და გაცოფდა გალაკტიონზე ეს რა გამიკეთაო.
მეორე
დილით როცა დაღმართზე დაეშვა გალაკტიონზე განაწყენებული პოეტი, ნატრობდა
ნეტა სადმე შემხვდეს გალაკტიონი პირში მივახალო ყველაფერიო.
– მართლაც ოპერასთან ისევ შეხვდა გალაკტიონს, გაგიჟებული მივარდა და გალაკტიონმა არ დააცადა და :
ახლა უფრო ხშირია შეცდომების დაშვება,
ახლა მოდის ივნისი, ირგვლივ მწვანე მოლია.
ჩემი წმინდა სახელი პოეზიას დარჩება,
ჩემი გული და სისხლი - ეს “Memento mori”-ა.
დღეს სამია ივნისის, მინდა იყოს ცამეტი,
ჩემს გარშემო ციხეა - მწუხარების სავანე.
რომ მდომოდა სიცოცხლე, სიკვდილს არ ვიწამებდი,
მიწა არ იქნებოდა ჩემთვის შავი სამარე.
სადღაც მთასთან იწვიმა, სადღაც მთაზე ბურია,
ამნაირი ღიმილი უწინ მე არ ვიცოდი.
ახლა მე ცას ვუცქერი, ცაზე ანთებულია
ვარსკვლავები - სიმბოლო თეთრი მარადისობის.
ახლა რა ვქნა არ ვიცი, მე როდესაც ასე ვარ,
როცა სულს ეპარება აჩრდილები სიბერის.
მე ძლიერი ტალანტი, ზეციური არსება,
ჩემი ნაზი სამშობლო - ლაჟვარდები ცისფერი.
რა ვქნა, შავი ღამეა, მძიმე და უსაშველო,
მახსოვს ჩემი სოფელი, მისი ყრუ ადგილები.
ახლა რაღაც სხვა მინდა, რაღაც სხვა, უსახელო,
რომ დაღუპვა მომელის, ვიცი დანამდვილებით.
ნელა გადის დღეები და ძნელია გარჩევა,
მე, ძვირფასო, ვერ მოვალ, გზა შენამდე შორია.
ჩემი გვარი: გრანელი - პოეზიას დარჩება,
ჩემი გული და სისხლი - ეს ”MEMENTO MORI”-ა..
იმ დღეს საქართველოს ორი უძლიერესი პოეტი ერთ–ერთ დუქანში სიყვარულისა და ძმობის სადღეგრძელოს სვამდა...
მე პასუხს ვაგებ მხოლოდ იმაზე, რაც მე ვთქვი და არა დასკვნებზე, რაც თქვენ ჩემი ნათქვამიდან გამოიტანეთ.
მარგარეტ ტეტჩერი
✔ მილანის
ლა-სკალას თეატრში, სადაც სუხიშვილებამდე არცერთი ერის ფოლკლორულ დასს
ფეხი არ დაუდგამს, ქართველი მოცეკვავეების წარმოდგენის დასრულების შემდეგ,
ოვაციების თანხლებით, ფარდა 14-ჯერ აიწია და ლეგენდარული ტენორის, ენრიკო
კარუზოს "რეკორდს" გადააჭარბა - მისი გამოსვლის შემდეგ ლა-სკალაში ფარდა
11-ჯერ ასწიეს
🔹სუხიშვილების
თაყვანისმცემელთა შორის იყვნენ: ჯონ კენედი, ფიდელ კასტრო, ჯავაჰარლარ
ნერუ, ინდირა განდი, პელე, ფრენკ სინატრა, ჟან გაბენი, ბრიჟიტ ბარდო, უოლტ
დისნეი, ჩარლი ჩაპლინი...
ნიუ-იორკში, ბროდვეიზე, დასის წარმოდგენები წლის საუკეთესო შოუდ ორჯერ
აღიარეს. სხვადასხვა წლებში "ნიუ-იორკ თაიმსმა", "ვაშინგტონ პოსტმა",
"დეილი ტელეგრაფმა", "ფიგარომ" და სხვა წამყვანმა გაზეთებმა ილიკო
სუხიშვილისა და ნინო რამიშვილის ანსამბლი მსოფლიოს ყველა დროის საუკეთესო
ფოლკლორულ კოლექტივად დაასახელეს...
ცოლ-ქმარი
საკრუიზო ლაინერით მოგზაურობდა, რა დროსაც ლაინერმა კატასტროფა განიცადა.
ცოლ-ქმარმა გაჭირვებით მიაღწია სამაშველო ნავებამდე, მაგრამ იქ მხოლოდ ერთი
ადგილი იყო დარჩენილი…
სამაშველო
ნავზე ქმარი გადავიდა, ცოლი კი გემზე დარჩა. სანამ ოკეანის წყლით
დაიფარებოდა, ცოლმა ძალა მოიკრიბა და ქმარს უკანასკნელი ფრაზა გასძახა, –
აქ მასწავლებელმა თხრობა შეწყვიტა და თავის მოსწავლეებს კითხვა დაუსვა:
– ბავშვებო, თქვენი აზრით, რა დაუძახა ცოლმა ქმარს უკანასკნელად?
ვერსია ბევრი გაჩნდა:
– უსინდისო ხარ, ინანებ;
– შენც დაისჯები ოდესმე;
– ღმერთი არ შეგარჩენს…
ამ დროს ერთმა მორიდებულმა ბიჭმა ჩუმად ჩაილაპარაკა:
– გაუფრთხილდი ჩვენს შვილს…
– მართალი ხარ, – შეაქო მასწავლებელმა, – იცოდი ეს ისტორია?
– არა, უბრალოდ ეს სიტყვები უთხრა მამას დედამ სიკვდილის წინ.
მასწავლებელმა ცრემლების შეკავება ვერ მოასწრო და გვერდით უხერხულად მიატრიალა თავი. რამდენიმე წამში კი გააგრძელა:
–
მოკლედ, გემი ჩაიძირა. ქმარი სახლში დაბრუნდა, სადაც მათი შვილი – თვეების
გოგონა ელოდებოდა. მთელი ცხოვრება მას დაუთმო, მარტო ზრდიდა და არაფერი
დაუკლია…
გავიდა წლები. და როცა მამა უკვე გარდაცვლილი იყო, მის საბუთებში ქალიშვილმა დღიური იპოვა. ბოლო ჩანაწერი ასეთი იყო:
„როცა
მისი საშინელი დიაგნოზი შევიტყვეთ, რაც მხოლოდ ჩვენ ორმა ვიცოდით, ჩვენს
უკანასკნელ საერთო მოგზაურობაში წასვლა გადავწყვიტეთ. დრო აღარ ჰქონდა…
ღმერთო, როგორ მინდოდა, მასთან ერთად დავშვებულიყავი ოკეანის ფსკერზე,
მაგრამ ამას ვერ გავაკეთებდი – მე სახლში ჩვენი გოგონა მელოდებოდა.“
მთელი
კლასი სულგანაბული ისმენდა ამ სიტყვებს. და ალბათ ბევრმა გაიაზრა, როგორი
უსამართლობაა ადამიანის განსჯა მხოლოდ ზედაპირული საქციელით, როცა არ იცი,
სიღრმეში რა არის დაფარული...
1125
წლის 8 თებერვალი თენდებოდა. სასიკვდილო სარეცელზე იწვა "მეფე აფხაზთა,
ქართველთა, რანთა, კახთა და სომეხთა, შირვანშაჰ და შაჰინშაჰ", "მახვილი
მესიისა" და აღმაშენებელი და მფარველი ერისა.
სიკვდილთან
თავის უკანასკნელ ბრძოლაში მარცხდებოდა ის, ვისაც სამოცამდე დიდი თუ მცირე
ბრძოლა გარდაეხადა და ყოველი მათგანიდან უძლეველი გამოსულიყო.
საქართველოს
უკვდებოდა მეფე, რომელმაც ფენიქსივით ფერფლიდან აღადგინა ქართული
სახელმწიფო, ვინც აღასრულა და განასრულა თაობათა მიერ საუკუნეების მანძილზე
ცრემლითა და სისხლით გამოზრდილი ოცნება ერთიან საქართველოზე.
კ.გამსახურდია
"თუ
ოდესმე ღმერთმა ნიშანი მომცა, რომ ჩემთვის დასახული გეგმა არსებობდა, ეს
იმ დღეს მოხდა, როცა ჩემს ცხოვრებაში ნენსი მოავლინა. მთელი ცხოვრების
მანძილზე საათობით გამოვსულვარ სიტყვით, რათა მოსაზრებები გამომეთქვა,
მაგრამ ვერასოდეს ბოლომდე ვერ შევძლებ გადმოვცე, რა ძლიერ მიყვარდა ნენსი
და როგორ ავსებდა ის ჩემს ცხოვრებას. ისიც მიფიქრია, რომ ცხოვრება მას
შემდეგ დავიწყე, რაც ნენსი გავიცანი. მან ჩემს გულში ის ცარიელი ადგილი
შეავსო, რომელსაც ვითომ არად ვაგდებდი. შინ რომ ვბრუნდებოდი, ისეთი გრძნობა მქონდა, სიცივიდან ბუხრის ცეცხლით გაღუღუნებულ სახლში რომ შეხვალ. მეორე ოთახში თუ გავიდოდა, უკვე მენატრებოდა.
გათხოვებიდან
მალევე, ნენსიმ "Metro Goldwyn Mayer"–ს სთხოვა, შვიდწლიანი კონტრაქტიდან
გაეთავისუფლებინათ. ბევრი ქალი კარიერას და ოჯახს ერთმანეთს უთავსებს,
მაგრამ ნენსის არ ჰქონდა სურვილი, ბედი გამოეცადა. მას მხოლოდ ჩემი ცოლობა
უნდოდა."
რონალდ რეიგანი 💚💜
დაუკვირდი
შენს აზრებს, რადგან ისინი სიტყვებად იქცევა.დაუკვირდი შენს სიტყვებს,
რადგან ისინი ქმედებებად იქცევა.დაუკვირდი შენს ქმედებებს, რადგან ისინი
ჩვევებად იქცევა.დაუკვირდი შენს ჩვევებს, რადგან ისინი ხასიათად
იქცევა.დაუკვირდი შენს ხასიათს, რადგან იგი შენს ცხოვრებას განსაზღვრავს.
მარგარეტ ტეტჩერი
1915
წლის ივლისის ცხელ დღეებში თბილისის სამხედრო ლაზარეთში, სიკვდილს ებრძოდა
დიდი ვაჟა-ფშაველა . ავადმყოფობას სულ მთლად გაეტეხა ეს მთასავით კაცი...
გათენდა 27 ივლისი, მდგომარეობა უფრო გართულდა... რამდენიმე საათიც და მისმა სულმა მარადიულობაში გადაინაცვლა...
კიდევ ერთი ღირსეული ქართველი მოუკვდა 54 წლის ასაკში სამშობლოს...
სიკვდილის
წინ მთის წყალი და მინდვრის ყვავილები ითხოვა, უნდოდა მთაში ასვლა და
უკანასკნელი წუთების იქ გატარება, მაგრამ ეს ვერ შეძლო... "მოწყალების დას
კი სთხოვა:
თუ ღმერთი გწამს ,ლოგინი იატაკზე გამიშალე და გარეშემო ეს მინდვრის
ყვავილები დამიყარეო.თხოვნა მაშინვე შეუსრულეს: იატაკზე დაუგეს ლოგინი და
ირგვლივ მინდვრის ყვავილები და ბლახი მიმოუბნიეს.
მთის წყალმა და მთის ყვავილებმა ცოტა გაახალისა საუბრობდა ჩარგალზე,თავის ყოფაზე,თავის საქმიანობაზე,შიგდაშიგ ოხუნჯობდა კიდეც.
ცოტა
წათვლიმა.შუაღამის შემდეგ მოწყალების დას ჰკითხა,რომელი საათიაო? სამიო
რომ უთხრეს,მიკვირს სამ საათაამდე როგორ ვიცოცხლეო,ჩაილაპარაკა,ეს ჩემი
უკანასკნელი საათიაო.
მერე
რაღაცის ჩურჩული დაიწყო თვალდახუჭულმა,მილუშულმა, დამლაგებელმა ყური ახლოს
მიუტანა და გაარჩია ძლივს გასარჩევი სიტყვები-ვაჟა უკანასკნელ
ამოსუნთქვასაც ლექსს აყოლებდა:
,,მუხთალო წუთისოფელო,
ტანჯული შვილი გშორდები,
თუ ვინმეს ვალი მიმყვება,
იქიდან გავუსწორდები
...💙
✔️მე არ ვნერვიულობ, რომ მომატყუე, მე ვწუხვარ, რომ ამიერიდან არ მჯერა შენი....
ფრიდრიხ ნიცშე
"როდესაც
საუბარია სხვის ცოდვებზე, ჩვენ ბრალმდებლები და მოსამართლეები ვხდებით,
ხოლო როცა საუბარი ჩვენს ცოდვებს ეხება - ადვოკატები."
ედრიენ ბროუდი
-ახლა ხომ წვიმს, პეპი, - გაუკვირდა ტომის, - წვიმის დროს ვინ რწყავს ყვავილებს?
-მე
ვრწყავ,-უპასუხა პეპიმ-მე იქნებ მთელი ღამე გავათენე იმაზე ოცნებაში,
დილას როგორ მოვრწყავდი ყვავილებს, და ამ ქეციანი წვიმის გამო ოცნება ვერ
უნდა ავისრულო?❤️🤗
/პეპი გრძელიწინდა/
არავის და არაფრის გამო ოცნებაზე უარი არასდროს არ უნდა თქვათ!..
დაიმახსოვრეთ !
და
მხურვალედ მიიკარით გულზე ახლობელი ადამიანი, იმიტომ, რომ ეს ერთადერთი
განძია, რომელიც შეიძლება გულიდან გასცე.... დაიმახსოვრეთ და უთხარით
"მიყვარხარ", როცა ამას მართლა გრძნობთ...
კოცნას ან ჩახუტებას შეუძლია
გამოასწოროს
ნებისმიერი უსიამოვნება, თუ კი ეს გულიდან მოდის. დაიმახსოვრეთ და ხელები
ჩასჭიდეთ ერთმანეთს, დააფასეთ მომენტები, იმიტომ, რომ ერთხელაც,
ეს ადამიანი აღარ იქნება თქვენს გვერდით....
იპოვეთ დრო - სიყვარულისთვის,
იპოვეთ დრო - საუბრისთვის და იპოვეთ დრო გაუზიაროთ ყველაფერი,
რისი თქმაც გინდათ. რადგან , ცხოვრება იზომება არა ამოსუნთქვა–ჩასუნთქვების
რაოდენობით, არამედ მომენტებით, როცა ჭარბი ემოციისგან სუნთქვაც კი
გეკვრებათ....
✔️ძნელია იპოვო ბედნიერება საკუთარ თავში, მაგრამ შეუძლებელია მისი სხვაგან მოძებნა....
არტურ შოპენჰაუერი
"რა
არ გადაგვხდენია თავს, რა მტრები არ მოგვსევიან, რა ვაი-ვაგლახი, რა
სისხლის ღვრა, რა ღრჭენა კბილთა არ გამოგვივლია, რა წისქვილის ქვა არ
დატრიალებულა ჩვენს თავზედ და ყველას გავუძელით, ყველას გავუმაგრდით.
შევინახეთ ჩვენი თავი, შევინარჩუნეთ ჩვენი ქვეყანა, ჩვენი მიწა-წყალი.
ლანგ-თემურებმა ჩვენს საკუთარ სისხლში გვბანეს და მაინც დავრჩით და
გამოვცოცხლდით. შაჰ-აბაზებმა ჩვენის კბილით გვაგლეჯინეს ჩვენი წვრილშვილნი
და მაინც გამოვბრუნდით, მოვსულიერდით. აღა-მაჰმად-ხანებმა პირქვე დაგვამხეს,
ქვა-ქვაზედ არ დაგვიყენეს, მოგვსრნეს, მოგვჟლიტეს და მაინც ფეხზედ
წამოვდექით. მოვშენდით, წელში გავსწორდით. გავუძელით საბერძნეთს, რომსა,
მონღოლებს, არაბებს, ოსმალ-თურქებს, სპარსელებს, რჯულიანსა და ურჯულოს და
დროშა ქართველებისა, შუბის წვერით, ისრით და ტყვიით დაფლეთილი, ჩვენს
სისხლში ამოვლებული, ხელში შევირჩინეთ, არავის წავაღებინეთ. ცოდვა არ არის,
ეს დროშა ახლა ჩრჩილმა შესჭამოს, თაგვმა დაგვიჭამოს. დრო-ჟამი ამას
გვიქადის... რა გითხრათ? რით გაგახაროთ?"
,,_ მე განთავისუფლებ ჩემი გაკვეთილიდან, ნუღარ მოხვალ დღეიდან.
_ მე მინდა, დავრჩე და მოგისმინოთ.
_ დარჩი, ბიძიკო, _ მასწავლებელი დადუმდა. მე ყელში რაღაც მაწვებოდა და ტირილი მინდოდა.
_ დედა და მამა გყავს , ხატია? _ ჰკითხა დუმილის შემდეგ მასწავლებელმა.
_ მამა მყავს.
_ ვერაფერს ვერ ხედავ?
_ ვერაფერს.
_ სულ ვერაფერს, ბიძიკო?
_ მზეს ვხედავ, მასწავლებელო , ექიმმა უთხრა მამას ბათუმში, თუ მზეს ხედავს, სინათლეს დავუბრუნებო.
_ კი დაგიბრუნებს, ბიძიკო , კი. მეც დავბრმავდი ხასანის ტბასთან. ვერაფერს ვერ ვხედავდი.
_ მზეს ხედავდით, მასწავლებელო? _ ჰკითხა ახლა ხატიამ.
_ მზეს ვხედავდი და დამიბრუნეს სინათლე...
_ აბა, მეც ვხედავ მზეს. "
ნოდარ დუმბაძე - ,,მე ვხედავ მზეს" ❤️ ☀️
"იცოდე,
მთელი ცხოვრება გახსოვდეს, არავის დასცინო! სიყვარულის არ შეგრცხვეს,
ხანდახან ხმამაღლაც შეიძლება იყვირო, ხომ ვიცით ჩვენ, რომ სიყვარულის
დამალვა შეუძლებელია... სიყვარულიც არის და სიყვარულიც – ფულის სიყვარული
სიმახინჯეა, ის უნდა მოიხმარო, სხვაგვარად მან დამონება იცის... ფულის
შემგროვებელი ადრე ბერდებაო, შვილო...",
იპოლიტე ხვიჩია
"– შენ შენი გზა გაქვს და შენი გზით უნდა იარო, შვილო...
– როგორ, დედა, როგორ!
– არ ვიცი შვილო, ეგ რომ ვიცოდე მაშინ რა გვიშავს?!
– მაინც, რა უნდა გავაკეთო?
– ყველაფერი, რასაც სიკეთე და პატიოსნება ჰქვია."
ნოდარ დუმბაძე - "მზიანი ღამე"
სიტყვა
„ლარი“, რომელიც შეირჩა ქართული ეროვნული ვალუტის ძირითადი ერთეულის
სახელწოდებად, ძველი ქართული სიტყვაა და ნიშნავს ზოგადად განძს, ქონებას.
სახელწოდება „ლარი“ ქართული ფულის ერთეულის დასახელებად 1991 წელს
წამოაყენა აკადემიკოსმა ვასილ ჩანტლაძემ მინისტრთა კაბინეტისათვის შედგენილ
პროექტში.
ბანკნოტებზე გამოსახულნი არიან:
1 ლარიანზე — ნიკო ფიროსმანი — 2006 წლიდან ბანკნოტი ჩაანაცვლა მონეტამ.
2 ლარიანზე — ზაქარია ფალიაშვილი — 2006 წლიდან ბანკნოტი ჩაანაცვლა მონეტამ.
5 ლარიანზე — ივანე ჯავახიშვილი
10 ლარიანზე — აკაკი წერეთელი
20 ლარიანზე — ილია ჭავჭავაძე
50 ლარიანზე — თამარ მეფე
100 ლარიანზე — შოთა რუსთაველი
200 ლარიანზე — ქაქუცა ჩოლოყაშვილი
500 ლარიანზე — დავით აღმაშენებელი — არასდროს ჩაშვებულა ოფიციალურ სავაჭრო მიმოქცევაში.
2007
წლის აპრილში მიმოქცევაში შემოვიდა ახალი 200 ლარიანი კუპიურა. ბანკნოტის
ერთ მხარეს გამოსახულია საქართველოს ეროვნული გმირის ქაქუცა ჩოლოყაშვილის
პორტრეტი, მეორე მხარეს კი — სოხუმის ხედი. კუპიურას ფონად ქართული
კულტურის ძეგლების რელიეფურ გამოსახულებათა ფრაგმენტები აქვს.
რეზო ინანიშვილი – "დედა", მოთხრობა რომელიც ერთხელ მაინც უნდა წავიკითხოთ👇🌺
– დედაზე მე ისეთი რა უნდა ვთქვა, მაგრამ ჩემი მოსაყოლი მაინც უნდა მოვყვე.
შარშან,
გვიან შემოდგომაზე, ნოემბერში, ჩემს სოფელში ჩავედი. დამხვდა საცოდავი
დედაჩემი _ თითებდამჭკნარი, მაჯებდაწვრილებული. მაინც მიღიმოდა და ისე
მეუბნებოდა,_ ხან ვწევარ, შვილო, ხან აი, ასე დავრაცრაცებო.
ვიყავი
ერთ ღამეს და ერთ დღეს _ თითქოს ეზო-ყორის მოწესრიგებით გართული,
სინამდვილეში რაღაც ცოდვით შეწუხებული. მეორე საღამოს, უკვე შებინდებულზე,
წამოვედი.
ჩვენი
რკინიგზის სადგურამდე ოთხ კილომეტრამდე გზა არის, სულ თავქვე-თავქვე,
აქედან კიდევ აღმართი. გამიმართა დედაჩემმა ძველებური ფარანი, ამინთო,_
სადგურში რომ ჩახვალ, მორიგესთან დატოვე და ვინმეს ამოვატანინებ მერეო.
დავიწყე მე სიცილი,_ რა ფარანი მინდა, დედა, ორმოცი წელიწადია, ამ გზაზე
დავდივარ, სულ ქვა-ქვა ვიცი-მეთქი ყველაფერი. _არაო, შვილოო, ახლა სულ
შეცვლილია, სად რას აკეთებენ, სად რასო, თან მოლინჭყულია, ფეხი ცურავსო.
ბევრი მეხვეწა, მაგრამ არ წამოვიღე ის ფარანი. გამომაცილა კი კარგა
მანძილზე, სანამ დიდი დაღმართი არ დაიწყებოდა. მომყვებოდა იმ წკვარამში,
მინათებდა გზას და თან სულ მარიგებდა დედურად. დიდ დაღმართთან თვითონვე
შეჩერდა, ასწია ფარანი ცოტაზე,_ წაიღე, შვილოო,_ შემეხვეწა ერთხელაც. მე
გადავკოცნე ღიმილით _ წადი-მეთქი ახლა! _ მივაბრუნე, თითქოს გაბრუნდა,
წავიდა კიდეც, მივიხედე და დგას ისევ, მაღლა უჭირავს ფარანი, მეორე ხელიც
შეუშველებია. _ წადი-მეთქი, წადი! გაბრუნდა, წავიდა. მე თავქვე დავეშვი.
ზურგჩანთა მკიდია, თითქმის მივრბივარ, მივიხედავ უკან და რამდენსაც
მივიხედავ, იმ წკვარამში ის ფარნის შუქი ისევ ერთ ადგილას დგას, ალბათ,
მეჩვენება-მეთქი, გავჩერდები, ვაკვირდები, შუქი მაინც არ იძვრის.
- დე-დაა! დე-დაა!
არავითარი ჩქამი! ნიავი სახეში მცემს, ჩემი ხმა იქამდე ვერ აღწევს.
ისე
ჩავედი სადგურში, ისე ავედი მატარებელში, ის შუქი მხოლოდ პატარავდებოდა და
არ იძვროდა. ვუყურებდი ვაგონის ფანჯრიდანაც და ვწყრებოდი დედების
სიჯიუტეზე.
ის
კი იყო და ის _ ცოცხალი აღარ მინახავს დედაჩემი. დეკემბრის თექვსმეტში,
ღამით, თერთმეტ საათზე, უწვალებლივ დაელია სული და დამრჩა ამ ფარნის შუქი
სამუდამო დარდად.
რატომ
იდგა იქ, იმ აღმართის თავზე, სიბნელეში და სიცივეში იმდენ ხანს? ნუთუ
მართლა იმას ფიქრობდა, რომ ცოტათი მაინც მინათებდა ფარნით გზას?! ნუთუ
ეგონა, ცუდი რომ რამე მომწეოდა, უთუოდ მისწვდებოდა ქვემოდან ხმა?! თუ სულაც
ცუდად გახდა, ჩაჯდა, ვეღარ წამოდგა და იყო ასე, _ ფარანზე დაყრდნობილი?!
კიდევ უარესი _ სამუდამოდ ხომ არ მეთხოვებოდა იმ ფარნით?!
დავუნთებ ხოლმე სანთელს, დავიჩოქებ, მაგრამ ვერაფერს ვშველი ჩემს დარდს…
No comments:
Post a Comment